Ik ben geboren als stekje in 2020 in Enschede.
Mijn moederplant gaf eigenlijk nooit stekjes en toen ik na1 ½ jaar opkwam, had ik een ietwat moeilijke start.
Ik groeide heel langzaam tot ik ineens heel erg snel begon te groeien. Toen kreeg ik al snel een eigen potje.
Toen ik eenmaal een eigen pot had, werd ik cadeau gegeven aan een gezellige jonge dame die op kamers ging wonen.
Ik vond het heerlijk om in de studentenkamer te wonen. Het was maar een klein kamertje dus ik maakte alles van heel dichtbij mee.
En ik kan je wel vertellen dat ik een heleboel heb gezien en gehoord.
Zo hoorde ik een heleboel muziek.
Mijn dame was dol op muziek. Soms van die rustige pianomuziek waar ze naar luisterde tijdens het studeren.
Soms van die feestmuziek als haar medestudenten langskwamen. Hoe later het werd, hoe harder de muziek ging.
Mijn lievelingslied is Finlandia, een symfonisch gedicht van Jean Sibelius.
Het meest bijzondere dat ik heb meegemaakt is een zonsverduistering. Prachtig vond ik dat. Het licht was zo spannend mooi! Het was mij dan ook een raadsel hoe het mogelijk was dat mijn dame tijdens die zonsverduistering gewoon in slaap viel!
Het meest verdrietige was toen een dronken vriend van mijn dame mij van de tafel stootte.
Tijdens die val heb ik werkelijk doodsangsten uitgestaan maar ik heb er gelukkig geen schade aan overgehouden.
Maar wat mij het meest bij zal blijven van mijn verblijf in de studentenkamer is dat mijn dame altijd tegen mij praatte. Daar werd ik écht gelukkig van.
Al die liefde en aandacht zijn er de oorzaak van dat ik in zo‘n korte tijd ben uitgegroeid tot een flinke plant.
Helaas werd ik té groot voor de kleine studentenkamer en daarom heeft mijn dame me naar het plantenasiel gebracht in de hoop dat iemand mij de ruimte geeft om verder te groeien door met mij te praten.

Ik weet wat je ziet, een felgekleurde plant die alle aandacht vraagt.
Al doe ik helemaal niets, toch denkt iedereen dat ik graag in de belangstelling sta, gewoon omdat ik geboren ben met een opvallend uiterlijk.
En helaas past dat uiterlijk helemaal niet mij mijn innerlijk.
Ik houd niet van aandacht. Helemaal niet. Laat mij maar gewoon.
Maar zo werkt het helaas niet. Andere planten beginnen altijd met mij te praten. Extraverte planten denken dat ik 1 van hun ben en beginnen te praten en houden niet op.
Sommige planten denken dat ik een aandachttrekker ben en vinden me bij voorbaat een aansteller.
Zeggen dat ik me niet zo moet aanstellen en een beetje normaal moet doen.
Als er een speech moet worden gehouden, kijkt de hele vensterbank naar mij want ze gaan er vanuit dat ik het heerlijk vind om iedereen toe te spreken.
Terwijl dat echt mijn allergrootste nachtmerrie is.
En als ik het dan niet wil, blijven ze maar aandringen en loopt het altijd uit op geruzie.
Ik houd ook niet van ruzie. Conflicten ga ik liever uit de weg. Het lost toch nooit wat op.
Natuurlijk heb ik geprobeerd uit te leggen hoe ik echt ben maar ze geloven me simpelweg niet.
Ze hebben een beeld van mij gebaseerd op niets anders dan mijn uiterlijk en blijven daar aan vast houden, wat ik ook zeg. Heel teleurstellend.
Ik stond op een vensterbank met allemaal stekjes dus misschien leren ze het nog maar daar wacht ik niet op.
Nu ik hier in het plantenasiel sta, hoop ik te worden geadopteerd door iemand die alleen maar volwassen planten heeft die kijken naar hoe ik doe in plaats van kijken naar hoe ik eruit zie.