Graag wil ik je iets over mijzelf vertellen.
Ik zou kunnen praten over mijn plantenfamilie, Spathiphyllum, ook wel lepelplant of vredeslelie genoemd. Dat ik zo’n makkelijke en bloeiende kamerplant ben, die het goed doet op een standplaats met minder licht. En dat het onmogelijk is om mij te verdrinken omdat ik namelijk goed tegen een vochtige grond kan maar dat je ervoor moet zorgen dat mijn grond niet lang droog komt te staan.
Dat ik licht giftig ben voor huisdieren en kleine kinderen.
Of ik zou je kunnen vertellen over mijn luchtzuiverende kwaliteiten. Uit de beroemde Clean Air Study van NASA blijkt namelijk dat ik minstens acht gifstoffen kan filteren. Het gaat om schadelijke stoffen als aceton, methanol en ammoniak die vrij komen uit schoonmaakmiddelen, meubels, stoffen en verf.
Bovendien zet ik, beter dan de meeste andere kamerplanten, CO2 om in zuurstof én draagt ik bij aan een goede luchtvochtigheid in huis.
Maar eigenlijk wil ik het graag hebben over mijn leven bij mijn mens. Mijn mens verhuisde vanuit het westen naar Wierden en kocht mij om het huis gezelliger te maken. En omdat mijn mens nieuw was in het dorp deed hij in zijn vrije tijd allerlei uitstapjes om zijn nieuwe woonplaats en omgeving te leren kennen en vertelde daar dan over als hij weer thuis was.
En zo heb ik Wierden ook leren kennen.
Zijn eerste evenement was de Wiezo. Dat bleken de Wierdense Zomerfeesten te zijn. Dagenlang was mijn mens te vinden bij braderie, de kunstmarkt, straatmuzikanten, optredens van allerlei bands en landelijk bekende artiesten. Hij leerde daar ook zijn eerste Wierdense vrienden. Die namen hem vervolgens mee naar culturele gezelschappen waar zij lid van waren een golfclub, toneelgroep, een koor, een muziekvereniging en een artistieke werkgroep. H
ij ging naar lezingen, voorstellingen en concerten. En langzaam werd hij een volwaardig lid van de Wierdens gemeenschap.
Daarna breidde hij zijn bezoekjes uit naar omliggende gemeenten en bezocht hij De Wijnmakers in Haaksbergen, ging fietsen op de Sallandse Heuvelrug en varen op de Regge, en natuurlijk ging hij kijken in klompenmuseum Sköpke, want een van zijn nieuwe vrienden werkte daar. Nou, klompen kende hij wel maar van een authentieke ‘smokkelaarsklomp’, een elegante bruidsklomp, of een vrolijke muziekklomp had hij nog nooit gehoord.
Uiteraard heeft hij ook klompen gekocht en als hij in zijn tuin werkte, had hij ze altijd aan.
Je begrijpt uit mijn verhaal misschien wel dat ik dol ben op Wierden. En hoe leuk het ook is in het plantenasiel in Enschede, ik wil toch graag in Wierden wonen.
Het liefst bij iemand die mij veel verhalen over Wieren en omgeving vertelt.

Ja, ik ben een vet plant en ja, ik weet al wat je wilt zeggen.
Denk maar niet dat je origineel bent hoor. Echt, ik heb alle flauwe vetplant grappen al ontelbare malen gehoord.
En ook al heb ik al duizend keer gehoord dat ik bijna uit mijn potje barst, Hoe ik open en bloot voor het raam durf te staan, Of dat ik er veel beter uit zou zien als ik wat minder Pokon at, En of ik mij niet vreselijk schaam.
Dat ik wel echt een vette vet plant ben. Ik blijf het stuitend vinden.
Begin eerst eens met mij in een grote pot zetten! Ik ben namelijk niet te groot, deze pot is te klein!
En daarnaast moet je misschien eens kijken naar hoe mooi mijn bladeren gekleurd zijn. Of hoe makkelijk ik ben om te verzorgen. Of hoe simpel ik te stekken ben.
Kijk eens iets dieper!
Planten in alle soorten en maten zorgen voor leven op de vensterbank.
Stel je voor dat je allemaal identieke planten op een rijtje had staan, nou dan zou iedereen denken dat je nep planten zou hebben.
Dat is pas iets om je dood voor te schamen!