Het is misschien een beetje raar maar ik weet mijn eigen naam niet. Zolang ik mij kan herinneren hebben ze mij altijd vetplant genoemd en ik dacht dat ik zo heette maar toen kwam ik erachter dat er wel 40 verschillende soorten vetplanten bestaan!
Gelukkig maakt het ook allemaal niet zo heel veel uit want de verzorging van vetplanten is allemaal wel een beetje hetzelfde: licht of schaduw kan allemaal maar niet te veel water.
Easy peasy zou ik zeggen.
Mijn geschiedenis begon in Utrecht maar de afgelopen 5 jaar heb ik in Twente gewoond bij een mens dat management, society and technology studeerde aan de universiteit van Twente. Ik had eigenlijk nooit een goed beeld van wat dit nu eigenlijk inhield maar toen tijdens de coronatijd alles colleges online werden gegeven, werd het toch een stuk duidelijker.
Ik vond het heerlijk om mee te luisteren naar de colleges en kreeg steeds meer inzicht in de boeiende opleiding die de kernonderwerpen van Bestuurskunde combineert met een diepgaande kennis van moderne technologieën en hun effecten op de samenleving.
Management, Society and Technology gaat over beleidsvorming, public management, technologische veranderingen en maatschappelijke uitdagingen en hoe deze met elkaar samenhangen. Het draagt bij aan oplossingen voor vraagstukken waarmee overheden en publieke organisaties tegenwoordig worden geconfronteerd. Ja, ik kreeg in die corona periode echt meer vertrouwen in de toekomst als deze studenten hun kennis in gaan zetten.
Naast het feit dat die corona periode heel informatief was, vond ik het ook heerlijk dat mijn mens zoveel thuis was bij mij. Voorheen was het vaak uren doodstil. Ik houd van gezelligheid, mensen om me heen die praten zodat ik mee kan luisteren, ik ben nogal nieuwsgierig.
Er was helaas wel minder bezoek in die tijd. Het gezelligst zou zijn als mijn mens de hele dag thuis was en er ook heel veel bezoek kwam. Die studenten die altijd langskwamen waren echt heel gezellig. Er werd veel gediscussieerd en veel gelachen, precies waar ik van houd.
Ik heb al met al een heerlijke tijd achter de rug maar helaas komt daar nu een einde aan. Mijn mens heeft de studie afgerond en heeft voor een jaar een baan gevonden in Milaan. Eerst wilde mijn mens me meenemen maar realiseerde zich toen dat een verhuizing wellicht niet goed zou zijn voor mijn gezondheid.
Toen bedacht mijn mens zich dat ik misschien ergens een jaar kon logeren maar niemand weet wat er na dat jaar gaat gebeuren. En mijn mens vond dat ik recht had op een echt thuis waar ik me aan een nieuwe plek en nieuwe mensen kan hechten. En hoe triest ik het ook vind, ik ben toch blijk dat ik ter adoptie ben afgestaan.
Mijn mens heeft me naar het plantenasiel in Tetem gebracht. Ik had nooit van Tetem gehoord, geen flauw idee wat dat was maar in de 5 weken die ik in Tetem heb gewoond, heb ik daar toch wel een beeld bij gekregen. Het is namelijk een heerlijke plek waar het een komen en gaan is van mensen. Allerlei verschillende mensen heb ik langs zien komen; kinderen, buurtbewoners, makers, studenten, het was prachtig.
En het mooiste is eigenlijk het onderlinge contact dat ontstaat tussen al die verschillende mensen met al die verschillende achtergronden door met elkaar te praten en naar elkaar te luisteren; ze namen de tijd voor elkaar. En iedereen kwam naar Tetem voor een andere reden. De een wil gebruik maken van de gereedschappen, de ander heeft een workshop, iemand heeft taalles, wil een expositie bezoeken, heeft er een vergadering of komt een plant adopteren.
Er is ook veel aandacht voor de planten en er wordt echt goed voor mij gezorgd. Ik kwam uit een heel goed huis maar dat geldt niet voor alle planten die daar wonen.
Sommigen hebben echt een ellendige tijd achter de rug en zien er ook gehavend uit maar je ziet ze allemaal opbloeien door de zorg, aandacht en vooral liefde die ze daar krijgen.
Hoewel ik het echt erg fijn vond in Tetem ben ik wel blij dat ik geadopteerd ben want dat geeft mij de kans mij verder te ontwikkelen. Ik kijk vooral uit naar het avontuur van een nieuwe omgeving en hoop veel nieuwe dingen te leren en nieuwe verhalen te horen.

Hallo!
Fijn dat je hier bent.
Ik wil je graag mijn verhaal vertellen.
Ik ben geboren in Gambia. . Een klein landje aan de west kust van Afrika aan de Atlantische Oceaan. Gambia is een prachtig land met tropische natuur en heerlijke muziek.
Mijn verzorger was Lamin.
Hij speelde thuis vaak sabar, een trommel en zong er ook heel mooi bij. Vaak kwamen zijn vrienden langs en dan maakten ze samen muziek.
Nu lijkt het of Lamin een hele vrolijke jongen was maar dat klopt niet helemaal.
Hij had een groot geheim dat hem heel verdrietig maakte. Hij viel op mannen en dat is verboden in Gambia.
Er staat een celstraf van 14 jaar op het aangaan van homoseksuele contacten. Dit geldt voor mannen en vrouwen.
Lamin heeft geprobeerd om zijn familie gelukkig te maken en te trouwen met een vrouw maar dat maakte hemzelf zo ongelukkig dat hij liever alleen bleef.
Maar Lamin wilde niet langer alleen zijn. Dus had hij stiekem een relatie, met Omar van wie hij heel veel hield.
Helaas bleef het niet lang een geheim.
Zijn buurman kwam erachter en zei dat hij Lamin aan zou geven bij de politie.
En toen is Lamin gevlucht, zonder afscheid te nemen van Omar. Hij heeft zijn spullen gepakt, heeft mij ook in een zak gedaan en is vertrokken.
Het maakte hem niet uit waarheen hij ging als het maar ergens was waar hij zichzelf kon zijn en geen leugen hoefde te leven.
Het was een lange reis. Door Afrika, door heel Europa naar Nederland.
We kwamen in een asielzoekerscentrum terecht.
En Lamin zag dat ik door de lange reis al een beetje gehavend was en toen hij zag dat zijn kamer in het asielzoekerscentrum geen vensterbank had, besloot Lamin mij met pijn in zijn hart af te staan aan het plantenasiel.
Dus hier sta ik, een stukje Gambia in Nederland.