Wat is het prachtig hier in het plantenasiel hé? Ik ben hier ook zo gelukkig. Heerlijke omgeving, lieve planten en we worden heel goed verzorgd.
Ik kom eigenlijk uit Chornomorsk, in het zuiden van de Oekraïne aan de Zwarte Zee.
Misschien heb je wel gehoord dat er oorlog is in Oekraïne. Er wordt al maanden gevochten en bommen bleven maar vallen.
Mijn mevrouw is samen met mij en de kat gevlucht, mijn meneer is in Oekraïne gebleven.
De reis was heel lang en best spannend. Maar thuis was het duizend keer zo eng.
Ieder keer als de bommen vielen, schudde mijn vensterbank en elke keer was ik zo bang dat die keer ons huis zou worden geraakt en we allemaal dood zouden gaan.
Onderweg kwamen we heel veel vriendelijke mensen tegen die ons hielpen.
Ik heb alleen een beetje water nodig maar voor mijn mevrouw en de kat waren ze ook heel lief.
Hier in Nederland kwamen we in een opvang met andere Oekraïners die gevlucht waren.
Daar was de sfeer aan de ene kant optimistisch en blij maar aan de andere kant ook heel bezorgd en ook wel angstig.
Uiteindelijk heeft mijn mevrouw besloten terug te keren om te helpen in de oorlog.
Ze heeft mij en de kat achtergelaten omdat ze in de Oekraïne niet voor ons zal kunnen zorgen, in ieder geval niet goed genoeg.
De kat is geadopteerd door een Oekraïens meisje genaamd Olena en ik ben gedoneerd aan het plantenasiel in de hoop dat ik ook een goed thuis zal vinden.

Ik ben een vetplant met en mijn ontwerper heeft met de naam Pineapple Paradise meegegeven.
Als designer-plant bezit ik een aantal speciale eigenschappen die mij aantrekkelijk en easy-going maken.
Zo kleur ik mee met de seizoenen. In de winter ben ik diep bosgroen met wijnrode randen, en in de lente wordt ik helder ananasgeel in combinatie met een kersenrode rand. Ik ben super eenvoudig te verzorgen en kan volle zon aan en red mij goed in de droogte.
Eigenlijk heb ik nog maar op 1 plek gewoond, te weten verzorgingstehuis Het Woolde in Hengelo.
Een heerlijke plek om te wonen. Mijn medebewoner was natuurlijk al behoorlijk op leeftijd.
Aan de ene kant had hij alle tijd voor mij omdat hij zoveel thuis was maar aan de andere kant was zijn tijd op aan het raken. Dat maakt dat hoewel ik daar erg gelukkig was, ik me ook zeer bewust was van de tijdelijkheid van dat geluk.
Wat ik vreesde, is natuurlijk ook gebeurd; mijn medebewoner is overleden.
Ik was erop voorbereid, de man is 96 geworden maar dat neemt niet weg dat het een verdrietige gebeurtenis was. En wat het voor mij extra zuur maakte, was dat na het overlijden zijn planten werden ondergebracht bij de familie leden van mijn medebewoner.
Alle planten zijn gekozen voor mij was er geen liefhebber dus hebben ze me naar het plantenasiel gebracht.
Wat ik het leukst vond aan mijn leven met mijn medebewoner was dat hij mij veel verhalen vertelde over zijn leven.
Hij was geboren in Hengelo en heeft de stad langzaam zien veranderen.
Zijn dochter haalde hem af en toe speciaal op om door de stad te rijden zodat hij kon zien hoe zijn geboortehuis er nu uitzag.
Wat er was gebouwd op de plek waar vroeger zijn school stond. Herinneringen ophalen aan vroeger, dat vond hij geweldig en ik genoot van al die verhalen aan een vervlogen tijd. Maar hij kon de verbeteringen ook op waarde schatten en hij had ook oog voor de toekomst.
Die tegenstelling waardeerde ik enorm.
Zelf hoop ik nu een nieuwe toekomst tegemoet te gaan op een plek waar ik word gewaardeerd en hoewel er in het plantenasiel goed voor mij wordt gezorgd, hoop ik terug te gaan naar mijn geliefde Hengelo.